Over Lucrates

De wereld doorgeven aan volgende generaties. De mens doet het al eeuwen. En met succes. Maar nu dreigt het enigszins fout te gaan. Hoe zal de wereld er in 2100 uitzien voor onze kinderen, kleinkinderen en alle volgende telgen? Welk klimaat is er dan? Is de opwarming onder controle? Hoe functioneert de samenleving? Zijn ze meester over of juist slaaf van technologie?

Hoe kunnen we met z’n allen en elk apart “betere voorouders” worden? Deze site wil een platform bieden om daarover na te denken en aan te zetten tot actie.

Het concept

Al jaren schrijf ik tegen het eind van het kalenderjaar mijn persoonlijke contacten aan. In het gros van de gevallen zijn dit mensen die ik beroepshalve heb ontmoet, maar waarmee ik een vriendschapsrelatie heb uitgebouwd. Traditiegetrouw voeg ik aan dit schrijven mijn wensen voor het nieuwe jaar en een foto toe. Vroeger waren het de kinderen, sinds 2005 zijn het de kleinkinderen die op het plaatje mogen prijken.

Nieuwjaar 2022 heeft iets speciaals. Sinds juli heb ik geen vaste werkopdracht meer en daardoor is er tijd om een eigen projectje uit te werken. Alles vertrekt bij die kleinkinderen en bij de bezorgdheid over de wereld die we aan hen gaan doorgeven. Ik ben er meer en meer van overtuigd dat we ons best moeten doen om die wereld beter aan hen door te geven dan wat we nu aan ’t doen zijn. Als wij niet het goede voorbeeld geven kunnen zij in 2100 aan ons terugdenken en zeggen dat we veel gepraat hebben en weinig gedaan en zij met hun kinderen in een bakoven zitten.

Daarom maakte ik een verhaal over waarom we vandaag staan waar we staan, dat de situatie van hier en nu het gevolg is van een evolutie en daarom ook te veranderen is. Het is een positief verhaal dat aanmoedigt om op verschillende niveaus en zeker ook persoonlijk na te denken over klimaatbeheersing en te doen wat mogelijk is in jouw alledaagse rollen om “de wereld als goede voorouder door te geven”.

Ik ben heel benieuwd naar jouw reacties hierop.

Lucrates

Over Luc

Na een bloeiende carrière nam Luc het besluit om het op 60-jarige leeftijd “iets kalmer aan te doen”. Als freelance consultant wilde hij zijn kennis verder doorgeven en ondertussen zijn tijdsbesteding beter onder controle houden. Tot op zekere hoogte is dat ook fraai gelukt, maar het raderwerk in zijn hoofd bleek iets moeilijker tot kalmte te manen.

Vooral vragen als “waar zijn we mee bezig?”, “hoe is het zover gekomen?” en “wat kan ik bijdragen om het tij te keren?” bleken op een antwoord te wachten. Vele boeken, artikelen en documentaires later, begon hij vooral met het oplijsten van feiten. Deze bracht hij met elkaar en met compleet losstaande theorieën en ontdekkingen in verband.

Gewoon voor zichzelf begon hij zijn bevindingen neer te schrijven. Losse nota’s op zijn gsm, kanttekeningen op de krant, kattenbelletjes in zijn notitieboek. Naast “hoe zijn wij hier gekomen?” viel de puzzel van “hoe ben ik hier gekomen?” op zijn plaats.

Op zijn eigen typisch rustige manier (uiterlijk althans) wil hij zijn bevindingen delen. Niet vanuit de belerende positie, niet omdat hij wil pretenderen de waarheid in pacht te hebben. Maar vanuit jezelf. Vanuit feiten en verbanden wil hij jou tot denken aanzetten. Een beetje zoals Socrates vele eeuwen geleden de luis in de pels was van de nog-niet-voor-zichzelf-denkende mens, wil hij een zaadje planten dat jij op je eigen manier tot volle bloei kan brengen.